Rust en Stilte

In een snelle galop gallopeerde er een prachtig zwart paard voor bij. Zoevend door de hoge groene bomen. Als je snel genoeg keek, kon je zien dat er een meisje op zat nog niet zo heel erg oud, misschien een jaar of 15 16. Ze had haar mooie lange blauwe haren in een vlecht op haar rug gebonden. Aan haar glimlach kon je zien dat ze geen haast had, maar gewoon even alleen met haar paard wilde zijn.
Ze reed en reed en reed tot ze merkte dat haar paard het uitgeput raakte.
"Rustig maar Kilian", zei ze terwijl ze het paard een dankbaar klopje gaf.
Ze reed nog een stukje door tot ze bij een mooie openplek kwam. Hier hield ze halt en stapte af. Ze gaf Kilian nog een dankbaar klopje en bond hem vast aan een boom.
Daarna ging ze naast hem zitten om te genieten van de rust en stilte.
Tjara had misschien 2 á 3 uurtjes gereisd en kreeg nu eindelijk haar wel verdiende rust. Elke middag kwam ze hier. Op deze open plek. Zelf vond ze dit de mooiste open plek in heel Arlan, al was ze dit bos nog nooit uit geweest. Ja ze was wel eens naar de stad Oklan geweest, maar meer niet.
Ze slaakte een diepe zucht en keek over de eigenlijk best wel grote openplek heen. Het was Lente en de vogeltjes kwetterde blij, de bloemen groeide in volle pracht en praal en de dieren uit het bos huppelde blij heen en weer, niet wetend wat er buiten het bos gebeurde. Een oorlog tussen twee compleet verschillende landen. Een oorlog die al vele levens had gekost.
Weer slaakte Tjara een diepe zucht, maar niet uit blijdschap. Maar uit verdriet over wat er daar in ht hoge noorden gebeurde.
Ze trok een grasprietje uit het grote grasbed en begon eraan te wriemelen, terwijl ze aan haar vader dacht. Haar vader die met zijn ridders daarnaar toe was getrokken. Zou hij nog leven?
Tjara wende haar blik van het grasprietje naar Kilian die naast haar stond te grazen.
"Gelukkig heb ik jou nog", zei ze blij terwijl ze over zijn buik aaide.

De openplek was groot en aan de andere kant kwam er ineens een zwart paard tevoorschijn met een jongen met een cape om. Kovu had zijn capouchon op waardoor een schaduw over zijn ogen viel. Hij hield halt en de zwart hengst Taka hield halt. Door het duistere uiterlijk van Taka en hij leken ze haast wezens van Margor, maar dat was dus niet zo. Dat zeker niet want Kovu had een behoorlijk hekel aan Margor. Zijn ouders waren immers vermoord door de wezens die daar leefde en zo leefde Kovu alleen met zijn zwarte hengst Taka. Kovu bond Taka vast met de teugels aan een boom en ging zelf tegen de boom aan staan. Hij hield zijn capouchon nog op al was het een zomerse dag en was het dus ook best warm. Kovu keek even naar zijn handen waar hij handschoentjes om heen had. Hij deed een handschoen van zijn rechter hand af en een groot litteken was te zien in het midden van zijn hand. Hij zuchtte diep en deed zijn handschoen snel weer aan. Hij deed zijn capouchon langzaam af want er leek hier geen gevaar te zijn. Dat was ook haast onmogelijk want Arlan was een erg vredig land. Hij sloot zijn ogen even en haalde diep adem maar ineens hoorde hij Taka snuifen en met zijn hoef op de grond stampen. Kovu keek naar zijn hengst en zuchtte. ''wat is er Taka? Is er nog iemand hier?'' vroeg hij. De hengst schudde met zijn kop en Kovu keek in het rond. Verderop aan de andere kant van het veld leek hij iets wits te zien. Het leek op een paard maar het was nog te ver weg om het goed te kunnen zien. Kovu deed zijn capouchon weer op en bleef tegen de boom aan staan in de schaduw bij de rand van de openplek.

Tjara zat rustig tegen een boom aan te genieten van de mooie dag. Het zonnetje scheen en de lucht was helder blauw. Ineens schrok ze op toen ze het stampende geluid van de hoeven van een paard hoorde. Zou iemand de openplek ontdekt hebben?
Ze ging wat gespannender zitten en keek naar de andere kant van het veld. Een zwart puntje verscheen. Je kon niet goed zien wat het was. Het leek op een paard, maar kon net zo goed iets anders zijn.
Ze keek naar Kilian die net als haar een gespannen houding had. Hij brieste kort en graasde daarna gewoon verder. Tjara wende haar blik weer naar het zwarte puntje. Als Kilian het oke vond zou er wel niks aan de hand zijn. Het was vast gewoon een wild paard of iets wat erop leek.
Tjara ging weer wat relaxter tegen de boom aan zitten. En al zou het iemand zijn. Dan moest hij maar naar haar toe komen.

Kovu keek naar het witte puntje wat waarschijnlijk wel een paard moest zijn. ''kom Taka we gaan is kijken wat dat paard hier in zijn eentje moet'' zei Kovu en maakte de teugels los. Hij klopte Taka even op zijn hals en steeg toen rustig op. Hij hield zijn capouchon op en hij zette Taka in de richting waar het paard was. Hij spoorde Taka aan en Taka draafde rustig in hun richting. Hoe dichter ze kwamen hoe beter Kovu kon zien wat het was en hij zag toen dat het niet alleen een paard was maar ook een meisje was die daar waren. Hij snoof even en zette Taka toen over in een snellere draf. Uiteindelijk kwamen ze aan en Kovu sprong van Taka af. Hij keek naar het meisje al kon het meisje dat niet zien omdat een schaduw over de ogen van Kovu viel door de capouchon die hij op had. ''wie ben je vreemdeling?'' vroeg hij kort en emotieloos. Tegenover vreemde klonk Kovu nooit vriendelijk ookal waren ze van Arlan dan nog was hij op zijn hoeden. Taka bleef rustig achter Kovu staan en richtte zijn blik op het witte paard.

Tjara hoorde dat er een paard in draf steeds dichterbij kwam. Gespannen keek ze op en zag dat het zwarte puntje, wat eerst nog klein was nu steeds groter werd.
Gespannen begon Kilian nu naast haar met zijn hoeven te trappen.
"Rustig maar", zei ze kalmerend tegen het witte paard.
"We kunnen ons altijd nog beschermen als hij iets van plan is", zei ze terwijl ze naar het zwarte puntje staarde wat nu duidelijk een paard werd.
Ze ging weer relaxt tegen de boom aanhangen en wachtte af.
Na een tijdje had het zwarte paard Tjara's plekje bereikt en zag ze dat het paard niet alleen was. Er zat een jongen van een jaar of 20 op de rug van het mooie zwarte paard. De jongen stapte af en keek naar Tjara.
Tjara keek rustig op en bekeek de jongen eens goed. Hij zag er niet gevaarlijk uit. Alhoewel zijn stem wel zo klonk.
"Tjara is mijn naam", zei ze rustig na een tijdje.
Ze stond op en ging naast Kilian staan. Die nerveus stond te grazen. Net als Tjara zelf hield Kilian ook niet zoveel van gezelschap.

Kovu keek scherp naar het meisje en haar paard maar toen ze zich rustig voorstelde zag hij eigenlijk geen gevaar in hun. Zijn blik werdt wat rustiger en hij deed zijn capouchon af. Zijn witte haar hing rustig langs zijn gezicht en hij had een band om zijn hoofd heen. Taka snoof even en stampte weer met zijn hoef op de grond. Taka was een zwart paard wat mooi kon zijn maar ook aanstaanjagend en soms was de hengst zelf ook niet de liefste de enigste waar hij echt naar luisterde was Kovu, van vreemde moest hij niks hebben. Kovu keek even naar Taka en legde zijn hand op zijn hals daarna keek hij weer naar het meisje en haar paard en knikte. ''ik ben Kovu en dit is mijn paard Taka. Ben je iemand van Arlan?'' vroeg Kovu rustig aan haar maar toch ook op zijn hoede, je wist tegenwoordig maar nooit. De tegenstanders konden vanalles proberen om hun in de val te lokken.

Tjara keek naar het mooie zwarte paard wat blijkbaar Taka heette. Hij zag er sterk en gespierd uit en zeker niet z'on flut paardje, die als trekpaard worden gebruikt.
Ze keek de jongen weer rustig aan en merkte bijna niet dat hij wat zei.
"Aangenaam", zei ze rustig en ze keek naar Kilian die nog steeds erg onrustig was.
Ze besefte zich ineens dat Kovu nog iets anders had gevraagd. Of ze van Arlan was ja of nee.
"Zie ik eruit als iemand van Margor dan?", vroeg Tjara grinniktend.
Ze keek err naar Kilian.
"Het is oke", fluisterde ze in zijn oor.
Kilian werd op wonderbaarlijke wijze ineens rustig en gedroeg zich veel relaxter.

Kovu keek haar droog aan met zijn zwarte donkere ogen. ''nee maar je weet maar nooit he, ze kunnen altijd valsstrikken verzinnen om ons in de val te leiden'' zei Kovu kort. Hij bekeek het paard van het meisje weer even die ineens rustig was. Waarschijnlijk waren dit paard en meisje ook erg aan elkaar gehecht oftewel ze hadden gewoon een goeie band. Net zoals hij en Taka hadden. Taka liep achter Kovu vandaan en strekte zijn hals uit naar Killian. Kovu keek even naar Taka die natuurlijk wel nieuwschierig was naar wie het andere paard was. Kovu richtte zijn blik weer op het meisje. ''wie is je paard?'' vroeg hij rustig. Hij klonk niet zo droog of kort meer omdat hij nu zeker wist dat het meisje te vertrouwen was en iemand van Arlan was dus geen gevaar.

"Dat klopt", zei Tjara rustig. Hoe zou het met haar vader in het Noorden zijn?
Ze keek naar het paard van Kovu, Taka dat nieuwsgierig aan Kilian snuffelde en grinnikte kort.
'Nieuwsgierig paard die Taka', dacht Tjara in haarzelf.
"Zijn naam is Kilian", zei ze aardig.
Die jongen was wel te vertouwen. Ook klonk zijn stem niet zo kort en droog meer.\

(Kon niks meer verzinnen XD)

Kovu richtte zijn blik even op Taka en Killian maar het witte paard leek geen moeite met Taka te hebben. Hij glimlachtte even en keek daarna weer naar Tjara. ''ben je al eens in contact gekomen met mensen of wezens van Margor?'' vroeg hij aan haar en ging tegen een boom aan staan. Hij keek even omzich heen maar het was nog steeds lekker rustig op het veld en het zonnetje scheen vredig over het land heen. Hij zuchtte even gelukzalig en keek daarna weer naar Tjara. Dit was eigenlijk het eerste jonge persoon dat hij weer had ontmoet hier in de gebieden van Arlan.

"Nee", zei Tjara zacht.
Ze dacht weer aan haar vader, maar wilde het niet zeggen.
Ze zuchtte kort en staarde met een treurig gezicht naar de helder blauwe lucht.
'Zit niet zo te sippen meid het is mooit weer', dacht ze in haarzelf.
'Daarnaast heb ik Kilian ook nog', dacht ze blij.
En de treurige blik veranderde in een keer in een blije lach.

''oke..'' zei hij en zuchtte even. Hij dacht aan zijn ouders. Hij had hun voor zijn ogen vermoord zien woorden. Hij slikte bij de gedachten en schudde zijn hoofd even. Hij staarde naar de lucht en hij voelde ineens de neus van Taka teken zijn wang. Kovu keek naar zijn paard en glimlachtte lichtjes. Hij keek toen naar Tjara en had het treurige gezicht zien dat nu al weer veranderde in een blije lach. Kovu keek even vaagjes naar haar. ''was er iets net?'' vroeg hij rustig maar voorzichtig. Misschien had Tjara ookwel aan iets gedacht van haar verleden of misschien iets wat met haar famillie had te maken.

Bredon kwam kalm aanlopen .Hij merkte twee mensen op maar ging er niet naartoe . In plaats daarvan liep hij naar een rots en ging erop zitten .Hij dacht aan enkele vrienden die in de hemel waren . Hij zuchte even en keek naar de sterren .Daar wer hij kalmer door en dat merkte je . Hij voelde wat steken in zijn zak en dat was blijkbaar een steen .Raar hoe komt die daar in dacht hij inzichzelf .

Tjara keek naar Kilian die rustig stond te grazen. Ze glimlachtte kort en aaide hem over zijn hals. Daarna gaf ze hem een liefkozende lik en ging weer naast hem zitten.
Ze verzonk diep in haar herrineringen van Kilian, die ze van haar vader had gekregen toen ze klein was. Kilian was toen nog maar een veulen van een jaar of 2 en Tjara pas 6 of 7.
"He...wat?", zei Tjara ineens die werd wakker geschud uit haar gedachtes.

Een donderend geluid weerklonk over de grond, het geluid van zwaar galoperende hoeven.
Een spierwitte hengst met enkel één licht grijs afstekende vlek op zijn hals wat hem niet helemaal wit maakte.
De zon scheen vrolijk door de bomen en verlichtte het pad waarover de hengst zich handig door de bomen heen verplaatste.
Boven bij de hengst zijn rug wat,geen zadel op zich had,zat een meisje rond de 17 jaar ongeveer.
haar losse,door de zon bronskleurige,haar wapperde rondom haar heen alsof het een bescherming was.
Het meisje liet de hengst nog doorgaloperen tot ze in de verte een beek zag liggen.
Ze stopte geschrokken en keek twijfelend waarna de blik in haar ogen in een speelse blik veranderde.
ze spoorde de hensgt weer aan die zonder enige aanwijzing wist wat de bedoeling was,zijn grote passen versnelden bij de naderende beek.
Eshra,het meisje,voelde de versnelling en boog zich meer naar zijn hals.
Bij de sprong wapperde de wijde jurk die ze aanhad vrolijk mee in de wind,even leken beide te zweven over de beek waarna de hoeven van het paard met een dreun de grond weer raakten.
opgewonden te hebben gesprongen stopte de hengst en hinnikte vrolijk en schraapte wat met zijn hoef.
Op zijn rug zat Eshra triomfantelijk te grijnzen en ze klopote haar trouwe hengst Ives belonend op zijn hals.
De hengst briesde kort ten teke dat dit hem wel aanstond en beide zwegen weer.
"Gaan we weer?" Zei Eshra en ze glimlachte even toen Ives al zonder aanwijzing in een drafje ging "rustig aan hoor" grijnsde Eshra maar de snelheid van Ives minderde niet "of wil je weer sneller?" zei ze toen en ze tikte zachtjes in zijn buik, hierop volgde dat Ives steigerde en ze zich snel aan zijn nek vastklampte "rustig nou!" zei Eshra redelijk geschrokken.
Ives schudde zijn hoofd en Eshra liet zich van zijn rug glijden en ging voor hem staan.
De fijn gebouwde hengst paste precies bij haar,waarschijnlijk had ze er als merrie hetzelfde uitgezien.Maar ze was geen paard soms tot haar spijt, nee nu was ze gewoon wie ze was:
en redelijk bleke huid,met daar een stel donker bruine ogen die daar flink op afstaken deden Eshra anders lijken dan de meeste mensen in haar buurt die allemaal een mooie huidskleur hadden, en blauwe of groene ogen hadden en bruine of blonde haren hadden, en al zeker geen pony zoals zij had, ergens had ze wel een voordeel met haar egale huid en van nature elegante houding, tot nu toe had haar dat nog nooit problemen opgeleverd,Eshra daarintegen was gewoon behoorlijk anders dan hen,het ergste waar ze ooit voor was uitgemaakt doordat ze anders was in haar dorp was voor een vroegere bewoner van Margor, buiten dat dat ervoor had gezorgd dat ze wegging bij haar ouders, die een maand daarna in een oorlog met margor zijn gestorven, en zich een ander thuis opzocht in de buurt van het groene bos.
Ives duwde zijn hoofd tegen Eshra aan zodat die iets opschoof en nu zag wat haar hengst zag; mensen.
Nieuwschierig keek Eshra op naar waar de kleine stippen die ze voor mensen aanzag nu duidelijker werden toen de zon er minder op scheen. “Naderen?” fluisterde ze en voordat ze het wist liep de hengst al vooruit, buiten dat hij een enorm uithoudingsvermogen had was hij ook behoorlijk slim en onderzoekend, wat soms ook nog in hun nadeel kon werken.
Toen Eshra hen naderde met Ives en zijn oude versleten halster kreeg ze een lichte blos op haar wangen,ze zag er vast uit nu als een of andere arme ziel, verdwaald in het bos wat ze al jarenlang kende.
“Hallo” zei Eshra die nu haar houding anders aannam, nieuwschierig maar voorzichtig aangezien ze de mensen niet kende en toch ergens elegant zoals gewoonlijk.
"Wie zijn jullie?Zijn jullie van Arlan?" Eshra liet haar onderzoekende blik even over de mensen gaan, twee te paard en een te voet maar ze zagen er nu niet echt gevaarlijk uit.
"Sorry dat ik zoveel vragen stel trouwens" zei ze toen zachter.

"De naam is Breden en jouw naam is ?"zei hij tegen haar . Hij was verbaasd van het paard .Opeens kwam Desperado aanlopen . Het mooie zwarte paard keek hun aan en ging bij hem staan .
"Dit is Desperado "zei hij tegen haar . Hij keek haar aan vanuit zijn haar dat voor zijn ogen hong .
De zon was bijna helemaal onder en de lucht had verscheidene kleuren .



(inspiloos)

(ik ook nu beetje)

Eshra knikte even vriendelijk maar ook opgelucht,naast haar stond Ives nieuwschierig naar Desperado te kijken "Aangenaam" zei ze en ze keek terug naar Bredon.
"Ik ben Eshra," zei ze toen en ze keek naar Ives die zijn houding alweer zoals gewoonlijk had: een hoog gedragen hoofd en een rust uitstralende houding.
"en dit" ze maakte een licht gebaar naar Ives "is mijn hengst Ives" al voor ze het wist boog de hengst zijn ene been en maakte een buiging ter begroeting.
"Dat is zijn manier van mensen begroeten" zei Eshra en ze had een lichte blos op haar wangen die haar wangen vrolijk deden oplichten tegen haar blekere huid.
Eshra keek even rondom haar,de lucht kleurde donkerder en de wolken kregen een lichtrode gloed over zich heen,opzich een mooi gezicht als het niet betekende dat het weer het einde van een eenzame dag was, ze zuchtte even en Ives duwde zijn hoofd zachtjes tegen haar schouder.
Buiten dat ze nu door het gewicht van het paard half werd gelanceerd de andere kant op voelde ze de natte neus van de hengst uiteindelijk tegen haar gezicht.
"ja,ja jij wil gewoon weer aandacht als er andere mensen bij zijn, is het niet?" zei Eshra tegen Ives alsof het een mens was, de hengst schudde vrolijk zijn kop op en neer waarbij zijn grijskleurige manen vrolijk werden meegedragen door de wind en weer zachtjes tegen zijn hals aankwamen toen hij zijn hoofd stil hield.
"ja,dat was ons al duidelijk" mompelde Eshra ietwat droog en ze grijnsde lichtjes,vergeleken bij Ives leek ze bijna een dwerg die wat groter was uitgevallen dan de normale dwergen.
Ze klopte de hengst op zijn hals en plukte van een appelboom die naast haar stond, ook een van de weinige appelbomen die ze wist te vinden,een appel en bekeek deze eens goed.
"Hm.. Geen één deuk, mooi rood perfect" mompelde Eshra die wel wist uit ervaring hoe een goede appel uitzag.
Ze brak de appel met moeite doormidden gepaard met wat gemopper en gaf de andere helft aan Ives en bood de andere helft aan Bredon aan "appel?" zei ze terwijl ze de hand waarop de helft van de appel lag vriendelijk uitstak naar Bredon

"Ja is goed "zei hij .Hij nam de appel van haar hand en glimlachte . Hij keek haar en glimlachte . Desperado maakte ook een beuging .Bredon aaide haar over haar flank en glimlachte ."Brave meid "zei hij kalm . Hij gaf haar een sukje van de appel die direct op was .

Tjara keek naar Brendon die aan was komen lopen. Hij was niet op hun af gegaan, maar wat maakte het uit. Als hij zich niet wilde voorstellen was dat zijn probleem. Ze keek kort naar de heldere lucht, toen ze ineens het doffe klakken van paardenhoeven hoorde. Aaan de snelheid en kracht te horen had het paard een enorme snelheid en kwam op hun af. Tjara keek in de richting van het geluid en wachtte op wat komen zou. Langzaam verscheen er een klein wit stipje wat al gauw de vorm van een paard kreeg. De, zo te zien, hengst hield halt bij de jongen die verderop zat en een klein stipje stapte af. Aandachtig bleef Tjara kijken, want ze was van nieuwsgierige aard. Het meisje en de jongen begonnen te praten, maar Tjara kon niet verstaan wat ze zeiden. Daarvoor waren ze nog te ver weg.
Tjara keek weer naar Kovu die naast haar zat en naar de lucht keek.
"Weet jij wie dat zijn?", vroeg ze ineens terwijl ze naar de vreemde jongen en het meisje wees.