Spullen ophalen

Farsan kwam aanrijden op een huifkar en achter hem reed er nog een. Ze kwamen grondstoffen halen om meer wapens van te maken, want die waren er niet meer in Margor. Hij reed naar een schip waar wat mannen ijzeren staven aan het uitladen waren. "Ik geloof dat deze lading voor mij is, mannen. Waar is jullie kapitein of opdrachtgever?" vroeg Farsan aan de mannen. Een van de mannen wees naar een andere man die toekijkend een pijp aan het roken was. Farsan stapte van de huifkar af en liep naar de man, die op een kapitein leek.
Farsan sprak met de man, en betaalde. Daarna hielp hij de matrozen de ijzeren staven in de huifkarren leggen.

Lia keek uit haar ooghoeken naar de naderende huifkarren.
De mensen erop zagen niet bepaald vriendelijk uit maar dat deerde Lia niet echt.
Ze was graag in de buurt van het water en dus ook de haven.
"moet ik helpen?" klonk haar heldere stem nu en een van de Matrozen die ze kende,hij had een oogje op haar volgens alle andere matrozen, knikte snel "graag" zei hij en Lia rolde met haar ogen "ik had ook niet ander verwacht" zei ze en ze negeerde de man die met de kapitein had gepraat, hij zag er gewoon schrikwekkend uit dat was gewoonweg niet te ontkennen.
Snel hielp ze mee met de ijzere staven die ze niet eens zo zwaar vond en keek toen vanuit haar ooghoeken naar het water, een van de vishandelaren kwam aan dat was waarvoor ze was gekomen zodat ze kon koken; vis.
Ze keek even op naar een van de matrozen die haar vriendelijk toeknikte dat ze wel kon gaan.
"je hebt meer gedaan dan sommige hier" zei hij lachend en Lia gunde hem een zuinige glimlach "het zal wel" wuifde ze zijn woorden,die hij als compliment bedoelde,weg.
ze liep snel naar de vishandelaar die haar al kende en hij gaf haar de vis die hij in een papieren zak deed "vers" zei hij en Lia knikte en bekeek de over van de vis "inderdaad" zei ze na zorgvuldig te hebben gekeken en ze keek even op naar de mannen die de laatste ijzeren staven in de huifkarren legden.
"wat is daar gaande?" vroeg ze aan de visser en hij haalde zijn schouders op "Margor had geen grondstoffen meer,ze moest naar weet ik waar reizen voor de bestelling het zal wel voor iets belangrijks zijn of veel geld" zei ze visser en Lia knikte even,grondstoffen voor wat vroeg ze zich af, wapens?
Ze negeerde de gedachte misschien te weten dat Margor wapens ging maken en bleef staan kijken naar het schouwspel van een matroos die een van de ijzeren staven expres op de voet van de ander liet vallen.
Lia die de matrozen kende wist dat ze elkaar nooit hadden gemogen en had dit wel zien aankomen.
In een klein sprintje naderde ze hen toen de jongens elkaar op het gezicht wilden slaan kwam ze ertussen "houden jullie je eens met je werk bezig,ja?!" zei ze toen en de matrozen keken haar raar aan "dat moest ik jullie van de kapitein zeggen" verzon Lia toen snel en met tegenzin gingen de matrozen verder met inladen.

Farsan had samen met de matrozen intussen al allebei de huifkarren bijna volgeladen. Alle ijzeren staven lagen er al in. Het laatste wat Farsan uit de boot haalde was een groot stuk rood ijzer, wat nog niet gevormd was, dus het krulde alle kanten op. Het was een speciaal soort staal, zeer sterk en bijna onkwetsbaar. Het was voor Farsans nieuwe zwaard, zijn oude was te veel gaan roesten, en daarom had hij vervanging nodig.
Farsan bracht de homp rood staal naar zijn eigen huifkar en legde het onder een luikje in de bok. Eigenlijk was het veel te veel, je kon er wel drie zwaarden van maken, maar het was voor het geval dat het misging tijdens het smeden.
Farsan haalde de 'chauffeur' van de andere huifkar uit een kleine kroeg en bracht hem terug naar de huifkarren.
Hij betaalde nog wat extra aan de kapitein voor de moeite en reed met zijn huifkar naar een soort garage, daar parkeerde hij de huifkarren in en deed hem op slot. Over een uur zouden ze al vertrekken, maar Farsan kon het risico niet nemen dat ze de karren zouden stelen.

Lia keek hen verbaasd na,geïnteresseerd toen ze de man zelf het staal in zijn eigen huifkar had zien leggen,dus het was vast en zeker belangrijk.
Ze keek even naar de visser die net zo geïnteresseerd keek en ze zuchtte even kort.
"Ik zou echt zo graag willen weten of deze lading Arlan in gevaar brengt" zei ze zacht, de man knikte even, hijzelf was van Margor maar was uiteindelijk naar Arlan gekomen en leefde hier nu al zo'n 10 jaar.
"ach" zei hij "we zullen zien wie de strijd wint" zei hij en Lia knikte even,het boeide haar niet zoveel hoewel ze liever hoopte de groene bossen van Arlan in dezelfde staat te kunnen blijven zien.
Ze keek even toen een paar mannen van net weer terugkwamen maar niks zeiden en zwijgend naar de kroeg die bij de haven lag liepen.
"die gaan zich bezatten" zei de visser nogal brutaal en Lia lachtte hierom,ze voelde zich hier altijd thuis "ik denk het wel ja" vertelde ze de man vrolijk.
Zo bleef ze nog even staan waarna ze zelf de kroeg in ging en zich gewoon wat water bestelde.
Ze zag weer een boel nieuwe gezichten,vooral mensen die hun lading kwamen ophalen en dus ook weer een boel mannen die haar eens bekeken.
Al snel had ze geoeg van een van hen en gooide haar resterende water over hem heen "en als je nu niet verdwijnt uit mijn buurt!" dreigde ze kwaad "ik heb een mes bij me pas terug van de smederij hier in de buurt weetje en ik zeg je dat hij alles vlijmscherp slijpt als dat nodig is" dreigde Lia toen de man 10 minuten nadat hij druipnat was geworden dankzij Lia weer naar haar terugkwam en uiteindelijk verdween hij.
De barman grinnikte "arme vent" zei hij en Lia grijnsde kort "sorry,ik liet me gaan denk ik" zei ze toen en de barman kreeg een schaterlach en serveerde haar nog een water.

Kovu reed op Taka langs de kade van de haven. Het was best druk en je zag bij schepen allemaal matrozen druk bezig zijn. Kovu zag toen de huifkarren die in gerage's werden gebracht. Kovu keek er eens goed naar en zag toen iets wat hij liever niet had willen zien. ''kijk nou wie daar is, de koning van Margor, wat leuk..'' zei hij zacht tegen Taka zijn zwarte hengst en rolde met zijn ogen. Kovu reed met Taka naar een rustig stukje en liet Taka toen halt houden. Hij sprong van de rug van Taka af en keek even naar de zee die voor hen lag. Daarna keek hij weer naar Farsan die verderop staat. ''ik vraag me af wat hij hier doet'' zei Kovu zacht tegen Taka alsof het paard hem kon verstaan. Taka legde zijn oren in zijn nek en Kovu hoorde hem af en toen snuifen.

Farsan keek om zich heen. Hij werd er helemaal kriebelig van om tussen zoveel mensen uit Arlan te lopen. Hij was daarom ook blij dat hij snel weer weg kon. Farsan liep bij een kleine juwelierszaak naar binnen. Hij zei wat tegen de man die in de winkel stond, die liep meteen naar het magazijn toe, en kwam terug met een kleine, zwarte zak. Farsan gaf hem ook een zak terug, een zak met geld. In de zwarte zak die hij had gekocht zaten edelstenen die hij in het gevest van het zwaard zou laten verwerken.
Het waren twee grote en twee kleine Onyxen, twee kleine saffieren en twee middelgrote robijnen. Ook zat er een kleine staaf goud in voor de pareerstang en de knop van het zwaard. De edelstenen waren nog niet geslepen dus overal staken kleine puntjes uit de zak.
Farsan liep naar buiten en hing de zak met een stevig touwtje om zijn middel. Hij keek om zich heen, overal waren mensen bezig met het uitladen van spullen van de boten, of een van de kroegen of winkeltjes uit- of in lopen.

Bardo liep met zijn kap ver over zijn ogen getrokken ook over de haven. Zijn zwaard hing in zijn schede langs zijn heup naar beneden. Bardo liep een klein winkeltje in waar de sterke geur van wierrook en verschillende geurkaarsen zijn neus binnendrong. Hij was hier voor een speciaal soort steen. Binnen gooide Bardo zijn kap even af en staarde met zijn blinde oog emotieloos naar de vrouw van wie de winkel was. Deze deed geschrokken van zijn blinde oog een stap naar achteren. Bardo zei niets maar gooide de vrouw een zak rinkelende munten toe. De vrouw raapte het op en liep haastig naar het magazijn. Ze kwam even later terug met een grote zak. Daar zat Bardo`s bestelling in. Ze durfde hem bijna niet aan te geven. Bardo greep de zak beet en trok zijn kap weer tot ver over zijn ogen. Hierna liep hij het winkeltje uit blij dat de sterke wierrook geur hem niet meer teisterde. Buiten zag hij Farsan staan. Maar ook veel mensen van Arlan. Bardo keek nog even rond of hij Alon of Christine zag maar geen van de twee waren hier.

Farsan zag Bardo lopen. "BARDO!" riep hij naar hem. Door het geluid van de mensen kwam zijn schreeuw niet aan. Hij liep snel naar Bardo toe. "Bardo, ik heb een klus voor je. Je wordt er zelfs voor betaalt als je dat nodig acht." zei hij. "Loop even mee naar die kroeg daar, dan vertel ik je erover." voegde hij er aan toe en hij wees naar een kroeg die 'de drakenhoorn' heette. Farsan en Bardo stapten door de deur van de kroeg, en meteen was het rustig. Er waren maar heel weinig mensen in de kroeg en Farsan en Bardo gingen aan een tafeltje achterin zitten.

Bardo ging binnen zitten en trok zijn kap van zijn hoofd af. Hij keek Farsan aan. ''Een betaalde klus he? U heeft mijn aandacht'' zei hij. Hij had het ook gedaan als Farsan hem niet betaald had. Het was immers onderdeel van het werk waar hij voor was aangenomen. Maar een extra zakcentje kon geen kwaad. Vooral niet nu hij nog maar weinig geld had vanwege zijn laatste investering.

"Ik heb geruchten gehoord over dat koningin Lina een nieuw 'vriendje' heeft. Ik wil dat jij naar Arlan toe gaat en ervoor zorgt dat je met je spionage-tactieken meer informatie achterhaalt. Wie hij is, wat hij doet, hoe hij loopt, ik wil zelfs weten wat voor bier hij lekker vindt. En als het mogelijk is, maar dat is nog niet van kritiek belang, ontvoer je hem. Dat laatste mag je ook laten als het teveel moeite is, dat is nu nog niet nodig en riskant." zei Farsan tegen Bardo. Hij keek even rond.
"Ik geef je nu vijf goudstukken, en afhankelijk van hoe goed, uitgebreid en gedetailleerd je informatie is betaal ik je verder. Hebben we een deal?"

Toen de twee mannen binnenkwamen werd Lia's aandacht meteen op hen bevestigd,ze vond hen anders maar dat was niet zo verassend gezien hun uiterlijk.
Lia hoorde de beide mannen praten en ving lichte delen van het gesprek op,ene Bardo moest uitzoeken wie de vriend was van de koningin,zoiets had ze gehoord.
Lia grinnikte even en nam nog een slok van haar water en bekeek haar mes even kort toen er nog een man aankwam en deze droop al snel weer af.
"sorry het spijt me zóó..niet" zei Lia sarcastisch en de barman knikte even kort en grinnikte.
"dat maakt me zóó niks uit" zei hij hierop en Lia gunde hem een zuinige glimlach.
Ze merkte nu pas wat een stilte er was gevallen toen de twee mensen binnen waren gekomen.
en ze wilde die stilte wat graag verbreken, om een of andere manier moest ze meer van het gesprek weten en ze had het vermoeden dat de mannen niet in deze stilte zouden praten.
"sorry har" fluisterde Lia tegen de barman en hij keek haar verbaasd aan.
"RONDJE VAN DE BARMAN!" riep ze toen door de kroeg en als een gek stoven de mannen die al dronken én blut waren op de bar af.
Har keek Lia verbrouwereerd aan en deze grijnsde enkel onschuldig en vormde met haar mond de woorden; het spijt me omdat ze toch niet boven het geluid was te horen.
Ze bekeek de mannen even,een had een zeer glazig oog waarvan ze vermoedde dat hij blind was en de ander was de grootste creapy persoon die ze ooit in haar leven had gezien.
Ze voelde hoe ze over haar hele lichaam rilde en onbewust naar haar mes greep dat in een van haar broekzakken zat van de oude bruinlederen broek.
Lia zuchtte even en bekeek het mes nogmaals met bewondering,nu pas vial de achterkant die kennelijk als voorkant diende haar op.
Er zat een robijn in,kennelijk had de smid haar wel wat extra gegund.
Even glimlachte ze licht tevreden met het mes en ze zag enkele bezatte mannen haar raar aankijken.
"vlijmscherp maar prachtig dodelijk" zei Lia vrolijk tegen zulke mannen en ookal waren ze dronken,ze wisten dat de zich uit de voeten moesten maken.
Har,die nog steeds door mensen die hun bier wilden werd omgeven,zag je licht naar haar grijnzen, ze was een van de weinige vrouwen die hier kwam en ook een van de weinige die met wapens dreigde en goede controle had óver het wapen.
Zachtjes liet Lia het mes tussen haar vinger draaien zonder een snee te krijgen en ze liet toen het mes weer voorzichtig in haar broekzak glijden.

Bardo nam de goudstukken aan en woog ze even in zijn hand. Hij grijnzde even licht en keek Farsan aan. ''En ik maar denken dat je iets moeilijks ging vragen'' zei hij. Zo zijn mijn contacten met verschillende mensen uit Arlan toch nog ergens goed voor. dacht hij. Hij keek even op toen een vrouw riep ''rondje van de barman'' . Zelf had Bardo niet echt behoefte aan drank. Hij was niet iemand die graag veel dronk. Je zintuigen werden er slechter van en in een gevecht kon zo`n detail het cruciale verschil maken.

Farsan lachte om wat Bardo zei. Toen hem een groot glas bier werd aangeboden door de serveerster, weigerde hij, hij had geen zin in drank. "Dus, neem je de baan aan?" vroeg hij daarna aan Bardo, terwijl hij een klein zakje met vijf goudstukken op tafel legde.
"Of moet ik het aan iemand anders vragen?" voegde hij er grijnzend aan toe. Farsan maakte een gebaar naar het zakje munten. "Jouw keuze."

Bardo pakte de zak en stond op. ''Ik neem de baan aan. Dan spreek ik U zeer binnekort wel weer'' zei hij. Bardo trok zijn kap over zijn hoofd en probeerde zich naar de uitgang te begeven maar allerlei dronken mannen stonden in zijn weg. Bardo duwde ze gewoon aan de kant en stootte even tegen de vrouw die door de kroeg had heen geschreeuwd. Hij keek haar even aan met zijn blinde en goede oog vanonder zijn kap maar liep toen gauw naar de uitgang waar hij verdween. Je zag het puntje van zijn cape nog om de hoek van de deur verdwijnen.